Bir Kadın Düşmanı-Reşat Nuri Güntekin
"Allah beni de öteki insanlar gibi sevilecek ve utanmadan sevdiğini söyleyebilecek bir insan olarak yaratabilirdi... Yanımda yürüyen, omzuma dokunan, fakat hakikatte bana en uzak yıldızlardan daha uzak olan bu yabancı genç kız, benim nişanlım ya da zevcem olabilirdi. Nitekim, bu saatte yine böyle ay ışığında yan yana dolaşan ve sevişen nice insanlar var... Kim bilir neler hissediyorlar? İnsan, saadetin bu derecesine nasıl tahammül eder?" Bu suali çirkin Çinli gözlerimin kapaklarını yakan yaşlarla ve büyük bir saffetle kendi kendime soruyordum.
Bu düşünce, başka bir insanı isyan ettirebilirdi. Fakat ben, mağlubiyeti kabul etmiş, bu zehri çoktan hazmetmiş bir insan olduğum için hiçbir kin ve hiddet duymuyordum. Ben, sade, gökyüzüne bakarak hayret edenler, kainattaki büyüklüğü zihinlerine sığdıramayanlar gibi birbirlerini sevebilenlere hayret ediyordum.
Reşat Nuri Güntekin, Bir Kadın Düşmanı, İnkılap Yayınları, İstanbul, 2003, Sayfa:190
